Θλίψη στο τελευταίο αντίο στην Άννα Κυριακού, που έφυγε από τη ζωή στις 13 Οκτωβρίου σε ηλικία 96 χρονών.
Θρήνος στην κηδεία της Άννας Κυριακού
Η κηδεία της πραγματοποιείται στο Α νεκροταφείο Αθηνών, με τον γιο της να είναι συγκλονισμένος.
Η θρυλική θεία Μπεμπέκα από τις Τρεις Χάριτες πέθανε έχοντας ολοκληρώσει τη βιογραφία της, ένα βιβλίο που όταν θα είναι έτοιμο θα κυκλοφορήσει και αυτό ήταν το τελευταίο της όνειρο.
Ο γιος της, Χρήστος Αποστολίδης, περιγράφοντας συγκινημένος τη ζωή και τον χαρακτήρα της μητέρας του, αλλά και την τελευταία της επιθυμία, είπε: «Η καρδιά της σταμάτησε στο σπίτι της, δίπλα μου. Μου έμαθε να αγαπάω τη ζωή. Πρώτη ήταν παντού, στη δουλειά, στη διασκέδαση και σε όλα. Την αγαπούσαν όλοι». Και αναφέρθηκε και στο αγαπημένο της σπίτι στις Μηλιές του Πηλίου, όπου πήγαινε κάθε χρόνο επί 50 χρόνια.
Δείτε τη φορτισμένη δήλωση του γιου της:
Σχετικά με τη σύνδεσή της με την Αθήνα, τόνισε: «Ήτανε γέννημα θρέμμα της Αθήνας. Γεννήθηκε και πέθανε στο ίδιο σπίτι απέναντι από τον Παρθενώνα, και αυτό τη γέμιζε ζωή».
Η τελευταία επιθυμία της Άννας Κυριακού ήταν ξεκάθαρη: «Ήταν δική της επιθυμία να καεί, γιατί ήθελε να είναι σε βαζάκι και να κοιτάει τον Παρθενώνα», αποκάλυψε ο γιος της.
Ποια ήταν η Άννα Κυριακού
Η Άννα Κυριακού σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και στη Σχολή Σαρλ Ντιλέν (Charles Dullin) στο Παρίσι (1954-1956), έχοντας καθηγητή τον Ζαν Βιλάρ (Jean Vilar). Έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση σε εφηβική ηλικία στο Θέατρο ΡΕΞ με το θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη στο έργο “Κάρμεν”. Ακολούθησε συνεργασία με τους θιάσους Μανωλίδου-Παππά, Βασίλη Λογοθετίδη, Κατερίνας, Μάνου Κατράκη.
Το 1953-1954 συνεργάστηκε με τον θίασο του Δημήτρη Μυράτ. Επιστρέφοντας από το Παρίσι συνεργάστηκε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους με τους θιάσους των Ντίνου Ηλιόπουλου, Μίμη Φωτόπουλου και Αλέκου Αλεξανδράκη.
Το 1959 πρωταγωνίστησε στο “Πειραϊκό Θέατρο” του Δημήτρη Ροντήρη στα έργα “Η λοκαντιέρα”, “Γάμοι του Φίγκαρο” και “Ηλέκτρα” για να ακολουθήσει μία περίοδος πλέον των 20 ετών συνεργασίας με το Εθνικό Θέατρο, ξεκινώντας με μία μεγάλη επιτυχία ως Καλλιόπη στον “Πειρασμό” του Γρηγόριου Ξενόπουλου.
Στο Εθνικό Θέατρο συμμετείχε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε 34 έργα από το 1960 έως το 1981. Το 1982 συνεργάστηκε με το “Απλό Θέατρο” των Αντώνη Αντύπα – Χρήστου Πολίτη στο εναρκτήριο έργο του θεάτρου “Τα γούστα του Κυρίου Σλόαν” και το 1988 στα μονόπρακτα του Χάρολντ Πίντερ, “Άλλοι τόποι”. Το 1998 πρωταγωνιστεί στο “Μποζό” του Βασίλη Ζιώγα στο θέατρο Μαριέττα Ριάλδη.
Αξιόλογη ήταν η εμφάνισή της και στον κινηματογράφο: Ο μεθύστακας (1950), Τα τέσσερα σκαλοπάτια (1951), Η Αγνή του λιμανιού (1952), Να πεθερός να μάλαμα (1959), Ζητείται ψεύτης (1961), Αλέξης Ζορμπάς (1964), Ζητείται επειγόντως γαμπρός (1971), Safe Sex (1999), Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο (2001), Οξυγόνο (2003) κ.ά.
Έλαβε μέρος σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, από το Εκείνος κι εκείνος, τη Γειτονιά μας και τον Γιούγκερμαν της δεκαετίας του 1970, έως τις Οι τρεις Χάριτες (1989 – 1992) που ενσάρκωσε τη θρυλική θεία Μπεμπέκα. Εμφανίστηκε σε γκεστ ρόλο στο Κωνσταντίνου και Ελένης, ερμηνεύοντας το ρόλο της θείας Μάρως, καθώς και στις Επτά θανάσιμες πεθερές, όπου έκανε την κακιά πεθερά. Ιδιαίτερα πλούσιο είναι και το θεατρικό ρεπερτόριο της στο ραδιόφωνο, στις γνωστές εκπομπές Το θέατρο στο ραδιόφωνο, Το θέατρο της Δευτέρας κ.ά.
Το 1949 γράφτηκε στο Σ.Ε.Η. Παντρεύτηκε τον γνωστό μοντερνιστή αρχιτέκτονα Μαργαρίτη Αποστολίδη, με τον οποίο απέκτησαν έναν γιο, τον πολιτικό μηχανικό Χρήστο Αποστολίδη, Πρόεδρο της Ελληνικής Μένσα (Mensa).
