Στα γενέθλιά μου, ο άντρας μου μού χάρισε ένα άδειο κουτί από κινητό, ενώ η πεθερά μου τραβούσε βίντεο την αντίδρασή μου με το ολοκαίνουργιο iPhone της: εκείνος γελούσε — μέχρι που τον έβαλα στη θέση του. 😱😱
Ήταν τα τεσσαρακοστά μου γενέθλια — μια μεγάλη μέρα, για την οποία είχα προετοιμαστεί καιρό. Είχα στολίσει το σπίτι, είχα στρώσει το τραπέζι, είχα καλέσει συγγενείς και φίλους. Η βραδιά ξεκίνησε υπέροχα — γέλια, μουσική, πρόποση, αναμνήσεις. Όλοι με αγκάλιαζαν, με ευχόντουσαν, μου έδιναν αγάπη. Ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη… μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Όταν ήρθε η ώρα των δώρων, ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένη. Μέσα μου ήλπιζα πως ο άντρας μου θα μου χάριζε ένα καινούργιο κινητό — το παλιό μου είχε πέσει πρόσφατα μέσα στο νεροχύτη, εξαιτίας της μικρής μας κόρης.
Κι εκείνος ήρθε χαμογελαστός, κρατώντας το πολυπόθητο πορτοκαλί κουτί. Επάνω του, το λογότυπο μιας γνωστής εταιρείας. Δεν πίστευα στα μάτια μου.
— Άντε, άνοιξέ το, — είπε, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα γέλια του.
Με τρεμάμενα χέρια σήκωσα το καπάκι… και πάγωσα.
Μέσα δεν υπήρχε τίποτα. Ούτε κινητό, ούτε οδηγίες, ούτε καν φορτιστής. Μόνο ένα άδειο κουτί.
Ο άντρας μου στεκόταν δίπλα και γελούσε δυνατά, ενώ η πεθερά μου κατέγραφε την αντίδρασή μου με το ολοκαίνουργιο iPhone της — εκείνο ακριβώς που θα έπρεπε να βρίσκεται μέσα στο κουτί.
— Αστείο, ε; — είπε εκείνος, λαχανιασμένος από τα γέλια.
Οι καλεσμένοι σώπασαν. Έπεσε μια αμήχανη σιωπή.
Ένιωσα έναν κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό μου. Δεν ήθελα όμως να κάνω σκηνή. Χαμογέλασα προσποιητά και τον ευχαρίστησα για το «πρωτότυπο» δώρο. Μέσα μου, όμως, έβραζα.
Όταν τελείωσε η γιορτή, ο άντρας μου, ευχαριστημένος με τον εαυτό του, βγήκε να αποχαιρετήσει τους καλεσμένους. Τότε άρχισα να εφαρμόζω το σχέδιο της εκδίκησής μου. Έκανα κάτι που τον έκανε να χάσει αμέσως το γέλιο του.
Ήσυχα μάζεψα μερικά πράγματά του: την οδοντόβουρτσα, δύο πουκάμισα, τον φορτιστή, τη ξυριστική μηχανή. Τα έβαλα όλα σε μια σακούλα και την άφησα δίπλα στην πόρτα. Κλείδωσα από μέσα και έσβησα τα φώτα.
Λίγα λεπτά αργότερα χτύπησε την πόρτα.
— Άνοιξε, τι κάνεις; Ξέχασα τα κλειδιά μου! — είπε ακόμα γελώντας.
Πλησίασα ήρεμα και του απάντησα:
— Μπορείς να πας να μείνεις με τη μαμά σου. Εκεί έχει iPhone, έχει γέλιο και τραβάνε και βίντεο. Εγώ, στο μεταξύ, θα σκεφτώ αν χρειάζομαι πραγματικά έναν κλόουν στο σπίτι.
Στεκόταν πίσω από την πόρτα, μην πιστεύοντας ότι μιλούσα σοβαρά. Εγώ κάθισα στον καναπέ, έβαλα ένα ποτήρι σαμπάνια και χαμογέλασα για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ.
Μερικές φορές, το καλύτερο δώρο είναι να θυμίσεις σε κάποιον πως τα αστεία έχουν συνέπειες. 🎁💔